Ρίμινι

(Από τον Αντιστράτηγο Ε.Α Μπεληγιάννη Γεώργιο. Επίτιμου Υπαρχηγού Γ.Ε.Σ.)

Όταν κατά τη διάρκεια του 2^ου Παγκοσμίου Πολέμου, οι σύμμαχοι Αμερικανοί και Άγγλοι αντιμετώπιζαν τους Γερμανούς, εις ένα τιτάνιο αγώνα επί της Γοτθικής Γραμμής, επί Ιταλικού εδάφους, εις αυτόν τον αγώνα, συμπολεμούσε και μία Ελληνική Ταξιαρχία η 3^η ΕΟΤ, εντεταγμένη εις την 2αν Νεοζηλανδική Μεραρχία, υπό τον Στρατηγόν FREYBERG.

Εις αυτήν την Ελληνικήν Ταξιαρχίαν, εμάχοντο και δύο Έλληνες αξιωματικοί, φίλοι και συμπατριώτες, από τη Στενή Ευβοίας, υπολοχαγοί τον βαθμόν.

Ήταν ο αείμνηστος υπολοχαγός Κώστας Γερακίνης, αδελφός του Στρατηγού Χρήστου Γερακίνη και ο Γιώργος Μπεληγιάννης.

Εκ τούτων, ο μεν πρώτος εμάχετο εις τον 1^ον Λόχον του 1^ου Τάγματος, εις τον δεξιόν άξονα του μετώπου δια την κατάληψιν της πόλεως του Ρίμινι, ο δε δεύτερος εις τον 3^ον Λόχον του 3^ου Τάγματος, εις τον αριστερόν άξονα του μετώπου. Εις αυτήν την μάχην και μετά την υποταγήν των Γερμανών, οι δύο υπολοχαγοί ήταν οι πρώτοι αξιωματικοί οι οποίοι εισήλθαν με τις διμοιρίες τους εντός της πόλεως του Ρίμινι και έδωσαν την δυνατότητα εν συνεχεία, εις ολόκληρον την Ταξιαρχίαν να ακολουθήσει την είσοδόν της εντός της πόλεως.

Μάλιστα, εις τον υπολοχαγόν Μπεληγιάννην, προχωρούντα επί του αριστερού άξονος προς  την πόλιν και ενώ ευρίσκετο εις την είσοδον της πόλεως, ενεφανίσθη με λευκήν σημαίαν ο Δήμαρχος της πόλεως με τρεις συμβούλους του Δημοτικού Συμβουλίου δια να παραδώσουν την πόλιν του Ρίμινι, με την παράκλησιν και την ευχήν, να αποφύγωμεν τας ασκόπους καταστροφάς της πόλεως.

Εκεί, εις αυτόν τον δρόμον που οδηγούσε μέσα εις την πόλιν του Ρίμινι, την αυτήν ώραν καταλαμβάνομεν από τους Γερμανούς αυτήν την πόλιν, ενώ η Ιταλία υπεκλίνετο εις την Ελλάδα και ζητούσε προστασίαν και καλήν συμπεριφοράν.

Η Ελλάς εδέχθη αυτήν την υποταγήν και παράκλησιν με γενναιότητα και υπερηφάνεια δια την νίκην που επέτυχε επί Ιταλικού εδάφους κατά των Γερμανών.

Οι δε στρατιώτες, με την αξιοπρεπή συμπεριφορά των, δεν επέτρεψαν εις τους Ιταλούς να αμφισβητήσουν την ανωτερότητα και την αξιοπρέπεια των Ελλήνων στρατιωτών.

Εκεί καμάρωσα την ευγένεια της Ελληνικής ψυχής και διεπίστωσα, ότι ουδείς Έλλην στρατιώτης διέπραξε ανέντιμον πράξιν ή ανεπίτρεπτον καταστροφήν εις την γην της Ιταλίας, όπου πολέμησαν.

Εκεί, εις την γην του Ρίμινι αφήσαμε τους 128 φονευθέντας αξιωματικούς και στρατιώτας που δεν μπόρεσαν να μας ακολουθήσουν μετά την επιστροφή μας εις την Ελλάδα.

Εμείς όμως, κάθε χρόνο, στις 22 Σεπτεμβρίου, ημέραν καταλήψεως του Ρίμινι, τους επισκεπτόμεθα για να τους τιμήσουμε και να τους θυμίσουμε ότι δεν θα τους ξεχάσουμε ποτέ, όπως και αυτοί από εκεί, θα μας θυμίζουν ότι για την πατρίδα, κατά την ρήσιν των αρχαίων ημών προγόνων, «Ανδρών επιφανών, πάσα γη τάφος».